Artykuł:
Nowe standardy leczenia cukrzycy typu 2 – szansa na późniejszą insulinoterapię
Napisany przez PR, dnia 2011-05-29 11:17:44
Chorzy na cukrzycę typu drugiego mogą mieć dostęp do nowoczesnych leków inkretynowych, opóźniających konieczność podawania insuliny, co może również wpłynąć na obniżenie całkowitych kosztów związanych z leczeniem tej choroby. Niestety, Polscy pacjenci ciągle czekają na decyzje dotyczące refundacji leków należących do tej grupy (inhibitorów DPP-4 i analogów GLP 1).
Chorzy na cukrzycę typu drugiego mogą mieć dostęp do nowoczesnych leków inkretynowych, opóźniających konieczność podawania insuliny, co może również wpłynąć na obniżenie całkowitych kosztów związanych z leczeniem tej choroby. Niestety, Polscy pacjenci ciągle czekają na decyzje dotyczące refundacji leków należących do tej grupy (inhibitorów DPP-4 i analogów GLP 1).
Trwająca od lat dyskusja dotycząca długo działających analogów insulin, odsunęła na drugi plan kwestię braku dostępu polskich pacjentów do innych przełomowych, nowoczesnych metod leczenia cukrzycy. Tymczasem od kilku lat terapię cukrzycy typu drugiego na świecie rewolucjonizuje grupa leków inkretynowych, pozwalających na skuteczną kontrolę glikemii w zależności od poziomu glukozy we krwi, przy jednoczesnym zachowaniu lepszego profilu bezpieczeństwa niż w przypadku stosowania pochodnych sulfonylomocznika (np. glipizydu).
"Głębsze poznanie patogenezy cukrzycy spowodowało, że w ostatnich latach intensywnie prowadzono badania nad rolą hormonów inkretynowych i możliwościami zastosowania ich w terapii tego schorzenia. Hormony inkretynowe wywodzą się z przewodu pokarmowego, a ich działanie polega na stymulacji wydzielania insuliny, w odpowiedzi na bodźce glikemiczne, wywołane spożyciem pokarmu. Proces ten określa się mianem "efektu inkretynowego" – wyjaśnia prof. Krzysztof Strojek z Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego.
"Obiecujące wyniki tych badań spowodowały, że leki zwiększające efekt inkretynowy znalazły miejsce w standardach leczenia hipoglikemizującego. Są to agoniości GLP-1 (eksenatyd, liraglutyd) oraz inhibitory DPP-IV (sitagliptyna, saksagliptyna, wildagliptyna)."
Przyjmowanie inhibitorów DPP-4 zapewnia niższe ryzyko wystąpienia hipoglikemii, która jest niezwykle niebezpiecznym powikłaniem występującym podczas intensywnego leczenia cukrzycy. Hipoglikemia jest najczęstszym i najpoważniejszym zagrożeniem dla pacjenta leczonego insuliną niezależnie od modelu i schematu insulinoterapii.
Poważne przypadki hipoglikemii mogą prowadzić do zasłabnięcia, a nawet śmierci pacjenta. Przez osoby postronne bywają dość często mylone z upojeniem alkoholowym - ze względu na zachowanie pacjenta jak i specyficzny zapach wydobywający się z jego ust.
Wyniki sondażu prezentowane na kongresie EASD w 2010 r. w Sztokholmie wskazują, że jedna trzecia pacjentów wskutek wystąpienia hipoglikemii potrzebowała pomocy osób trzecich, a 17% pacjentów wymagało natychmiastowej opieki lekarskiej. Ponadto 37% pacjentów raportowało, że epizod hipoglikemii wystąpił u nich w trakcie pracy, a 12%, że epizod miał miejsce podczas prowadzenia samochodu.
"Hipoglikemia (niedocukrzenie), czyli inaczej nadmierne obniżenie stężenia glukozy we krwi, występuje wówczas, gdy stężenie glukozy we krwi jest niższe niż zapotrzebowanie organizmu. Hipoglikemia może wystąpić u pacjentów z cukrzycą typu 2 i czasami wiąże się z przyjmowaniem niektórych leków i insuliny." – mówi prof. Władysław Grzeszczak, prezes Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, kierownik Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego - "W przypadku hipoglikemii mogą wystąpić miedzy innymi objawy takie jak: bóle głowy, senność, osłabienie, zawroty głowy, dezorientacja, drażliwość, uczucie głodu, przyspieszona akcja serca, potliwość i uczucie roztrzęsienia, a stopień nasilenia tych objawów może wahać się od łagodnego do ciężkiego."
Lekarze wiążą duże nadzieje z nową grupą leków inkretynowych, których istotną rolę w terapii cukrzycy podkreślają wytyczne europejskich i amerykańskich towarzystw naukowych. Leki inkretynowe są już szeroko stosowane i refundowane w zdecydowanej większości krajów Unii Europejskiej.
"Wprowadzenie inkretyn do terapii cukrzycy typu 2 wydaje się być krokiem w kierunku leczenia przyczynowego. Terapia ta ingeruje w patomechanizm choroby, budząc nadzieję na uzyskanie większego efektu niż tylko normalizacja stężenia glukozy. Ze względu na szeroki profil bezpieczeństwa terapii sitagliptyną oraz najbardziej komfortowy sposób podawania leku (doustnie, raz dziennie, niezależnie od posiłku), może być korzystny w terapii osób starszych." – mówi prof. Krzysztof Strojek
W badaniach klinicznych z zastosowaniem sitagliptyny (inhibitora enzymu DPP-V) występowanie hipoglikemii obserwowano jedynie u 5% pacjentów leczonych, czyli ponad 6 krotnie rzadziej niż w przypadku terapii pochodną sulfonylomocznika.
Wyniki randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych potwierdzają, że stosowanie doustnie sitagliptyny jeden raz na dobę, zapewnia skuteczną kontrolę glikemii bez ryzyka przyrostu masy ciała chorego, ryzyka rozwoju insulinooporności i występowania hipoglikemii.
Ponadto, sitagliptyna stosowana w połączeniu z innymi lekami doustnymi, daje szanse na odroczenie nawet o ponad dwa i pół roku insulinoterapii, która jest czasem trudna do zaakceptowania przez pacjenta i kosztowna dla płatnika.
Zgodnie z analizami farmakoekonomicznymi, będącymi w dyspozycji Agencji Oceny Technologii Medycznych i Ministerstwa Zdrowia, w wyniku odroczenia insulinoterapii, sitagliptyna pozwala uzyskać oszczędności wynoszące 1 837zł rocznie w przeliczeniu na pacjenta. Aby zapewnić oszczędności wynikające ze stosowania sitagliptyny, konieczne jest pełne finansowanie sitagliptyny ze środków publicznych w grupie pacjentów odnoszących optymalne korzyści ze stosowania leków inkretynowych.
Tymczasem Agencja Oceny Technologii Medycznych zarekomendowała 50-procentową refundację dla wszystkich leków inkretynowych (DPP-4 i GLP 1). Jeśli Ministerstwo Zdrowia przyjmie ten sam punkt widzenia, leki z tej grupy nadal pozostaną niedostępne dla wielu polskich pacjentów, cierpiących z powodu cukrzycy, a możliwe oszczędności w systemie ochrony zdrowia nie zmaterializują się.
Więcej informacji:
Karol Poznański
karol_poznanski@merck.com
